Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ο Σ    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 

( 116^Η )

Ἀγα­πη­τοί μου ἀδελ­φοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Πά­σχα ἱε­ρὸν ἡμῖν σή­με­ρον ἀνα­δέ­δει­κται,

Πά­σχα τὸ πύ­λας ἡμῖν τοῦ πα­ρα­δεί­σου ἀνοῖ­ξαν,

Πά­σχα πάν­τας ἁγι­ά­ζον πι­στούς»

            Πά­σχα ση­μαί­νει πέ­ρα­σμα, πέ­ρα­σμα ἱστο­ρι­κό, τῶν Ἑβραί­ων ἀπὸ τὴ δου­λεία τῆς Αἰ­γύ­πτου στὴ γῆ τῶν θε­ϊ­κῶν ἐπαγ­γε­λι­ῶν καὶ ὑπο­σχέ­σε­ων, πέ­ρα­σμα μυ­στι­κό, τῶν χρι­στι­α­νῶν ἀπὸ τὸ σκό­τος τῆς Με­γά­λης Πα­ρα­σκευ­ῆς στὸ φῶς τῆς Ἀνα­στά­σε­ως, ἀπὸ τὸν θρῆ­νο τοῦ πά­θους στὴ χαρὰ τῆς νί­κης, ἀπὸ τὸ ἀδι­έ­ξο­δο τοῦ «τε­τέ­λε­σται» στὴν ἔκ­πλη­ξη τοῦ «ἠγέρ­θη, οὐκ ἔστιν ὧδε», ἀπὸ τὸν σει­σμὸ τοῦ σταυ­ροῦ στὸν συγ­κλο­νι­σμὸ τοῦ κε­νοῦ μνη­μεί­ου, ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ νε­κροῦ ἐσταυ­ρω­μέ­νου Χρι­στοῦ στὴν ἔκ­στα­ση τῆς θέας τοῦ ἀνα­στη­μέ­νου Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ἀγρι­ό­τη­τα τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ἐγ­κα­τά­λει­ψης στὴ χαρὰ καὶ τὴν εἰ­ρή­νη τῆς θε­ϊ­κῆς πα­ρου­σί­ας, ἀπὸ τὴ δύ­να­μη τῆς ἁμαρ­τί­ας στὴ συν­τρι­βὴ τοῦ δι­α­βό­λου, ἀπὸ τὴν κυ­ρι­αρ­χία τοῦ θα­νά­του ποὺ ἀπο­δει­κνύ­ει ὁ σταυ­ρὸς καὶ ὁ τά­φος στὴ με­γά­λη νίκη ποὺ μαρ­τυ­ρεῖ τὸ ἄδειο μνῆ­μα.

        Ἡ Ἀνά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου γκρε­μί­ζει τὶς θύ­ρες τοῦ ᾍδου καὶ ἀνοί­γει δι­ά­πλα­τα τὶς πύ­λες τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, δί­νον­τας ἔτσι τὴ δυ­να­τό­τη­τα τοῦ ἁγι­α­σμοῦ σὲ ὅλους μας: «Πά­σχα πάν­τας ἁγι­ά­ζον πι­στούς»!

        Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πί­στη στὸν Ἀνα­στάν­τα Κύ­ριο εἶ­ναι ἡ βα­θύ­τε­ρη ἀνάγ­κη καὶ ἡ οὐ­σι­α­στι­κό­τε­ρη ἐπι­λο­γὴ στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀν­θρώ­που. Πί­στη ὅμως ποὺ νὰ συν­δυ­ά­ζε­ται μὲ τὴν «ἀπαρ­χὴ ἄλ­λης βι­ο­τῆς», και­νούρ­γι­ας ζωῆς αἰ­ώ­νι­ας προ­ο­πτι­κῆς.

Ἡ Ἐκ­κλη­σία μας εἶ­ναι Ἐκ­κλη­σία τῆς Ἀνα­στά­σε­ως, Ἐκ­κλη­σία δη­λα­δὴ ποὺ τρέ­φε­ται ἀπὸ τὸ γε­γο­νὸς τῆς Ἀνα­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ ζεῖ μὲ τὴν προσ­δο­κία καὶ τῆς δι­κῆς μας αἰ­ω­νί­ου ἀνα­στά­σε­ως. Λέ­γει ὁ Κύ­ρι­ος: «ὁ πι­στεύ­ων εἰς ἐμὲ κἂν ἀπο­θά­νῃ ζή­σε­ται», καὶ ἂν πε­θά­νει, δὲν τε­λει­ώ­νει, ἀλλὰ ζεῖ καὶ με­τα­βαί­νει ἐκ τοῦ θα­νά­του στὴ ζωή. Ὁ θά­να­τος ἀπο­τε­λεῖ τὴν ἀπαρ­χὴ τῆς αἰ­ώνιας ζωῆς.

        Σὲ ἄλλο πάλι ση­μεῖο το­νί­ζει τὸ θε­ϊ­κὸ στό­μα Του: «ὁ πι­στεύ­ων εἰς ἐμὲ πο­τα­μοὶ ἐκ τῆς κοι­λί­ας αὐ­τοῦ ῥεύ­σου­σιν ὕδα­τος ζῶν­τος». Μὲ ἄλλα λό­για αὐ­τὸς ποὺ πι­στεύ­ει στὸν Χρι­στὸ ὡς Ἀνα­στάν­τα καὶ τὸν ὁμο­λο­γεῖ ὡς Θεό, αὐ­τὸς καὶ τὴν ἁμαρ­τία νικᾶ καὶ τὸν θά­να­το δὲν φο­βᾶ­ται καὶ με­τα­μορ­φώ­νε­ται ὁ ἴδι­ος σὲ πηγὴ ζωῆς.

        Δὲν ὑπάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη ἐπέν­δυ­ση ἀπὸ αὐ­τὴν τῆς πί­στε­ως στὴν θε­ό­τη­τα τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ τῆς ὁμο­λο­γί­ας τῆς Ἀνα­στά­σε­ώς Του. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη ἀδι­κία γιὰ κά­ποι­ον ἀπὸ τὸ νὰ με­τα­μορ­φώ­σει αὐτὴ τὴ δυ­να­τό­τη­τα τῆς πί­στε­ως σὲ ἀμ­φι­βο­λία ἢ σὲ νε­κρὸ γράμ­μα.

        Ὁ κίν­δυ­νος, ἀγα­πη­τοί μου ἀδελ­φοί, νὰ πνι­γοῦ­με κάτω ἀπὸ τὰ ἄγρια κύ­μα­τα τῶν ὀρ­θο­λο­γι­στι­κῶν ἀμ­φι­βο­λι­ῶν καὶ ἢ νὰ πα­ρα­συρ­θοῦ­με ἀπὸ τοὺς θυ­ελ­λώ­δεις ἀνέ­μους τῆς σύγ­χρο­νης κο­σμι­κῆς ἀν­τί­λη­ψης ἢ ἀκό­μη νὰ μεί­νου­με ἀδι­ά­φο­ροι κάτω ἀπὸ ρη­χό­τη­τα τῶν ἑορ­τα­στι­κῶν πα­νη­γυ­ρι­σμῶν τοῦ λε­γό­με­νου ἑλ­λη­νι­κοῦ Πά­σχα εἶ­ναι ὁρα­τός. Ἡ χαρὰ ποὺ οἱ πα­σχα­λι­ά­τι­κοι ἑορ­τα­σμοὶ προ­σφέ­ρουν σβή­νει μό­λις σβή­σουν οἱ λαμ­πά­δες, τε­λει­ώ­νει μό­λις φᾶμε τὸ ἀρνί, εἶ­ναι εὔ­θραυ­στη σὰν τὰ τσό­φλια ἀπὸ τὰ κόκ­κι­να αὐγά, ξε­χνι­έ­ται μό­λις τε­λει­ώ­σουν οἱ ἀρ­γί­ες .

        Ἀν­τί­θε­τα, ὁ πνευ­μα­τι­κὸς ἑορ­τα­σμὸς τοῦ Πά­σχα, ποὺ στη­ρί­ζε­ται πάνω στὴν ἀκλό­νη­τη πί­στη στὴν Ἀνά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ ἐπι­βε­βαι­ώ­νε­ται μὲ τὴν πρα­γμα­τι­κὰ ἀνα­στη­μέ­νη ζωή μας εἶ­ναι αἰ­ώ­νι­ος, δί­χως τέ­λος, ἀνέ­σπε­ρος, οὔτε ἐξαν­τλεῖ­ται οὔτε ἐξαν­τλεῖ.

        Ἐπι­τρέψ­τε μου λοι­πόν, μὲ ἀφορ­μὴ αὐτὴ τὴν ἐπι­κοι­νω­νία μου μαζί σας, νὰ προ­τρέ­ψω ὅλους σας, αὐτὴ τὴ νύχ­τα τῆς Ἀνα­στά­σε­ως νὰ μὴν ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τὸν Ἀνα­στη­μέ­νο Χρι­στὸ στὸν ναό, νὰ μεί­νου­με κον­τά Του ὅσο μπο­ρεῖ ὁ κα­θέ­νας, γιὰ νὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ πά­ρου­με μαζὶ μὲ τὸ ἅγιο φῶς καὶ τὸν Χρι­στό, τὸ πρα­γμα­τι­κὸ φῶς στὰ σπί­τια μας, νὰ Τὸν βά­λου­με στὴν κα­θη­με­ρι­νή μας ζωή, νὰ Τὸν ἐγ­κα­τα­στή­σου­με στὸ κέν­τρο τῆς ψυ­χῆς μας.

        Νὰ εἶ­στε δὲ βέ­βαι­οι ὅτι ἔτσι Αὐ­τὸς θὰ δι­α­λύ­σει τὴ νύχ­τα καὶ τὴ βα­θειὰ θλί­ψη ποὺ ὡς λαὸς καὶ κοι­νω­νία περ­νᾶ­με. Ἡ Ἀνά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ καὶ μπο­ρεῖ καὶ θὰ φέ­ρει τὸ Πά­σχα καὶ στὴ δική μας ζωή.

        Σᾶς εὔ­χο­μαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ καὶ ΠΟΛΥ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, γε­μᾶ­τα ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ κε­νοῦ τά­φου, φω­τι­σμέ­να ἀπὸ τὴ λάμ­ψη τοῦ Ἀνα­στάν­τος, πρα­γμα­τι­κὰ ἀνα­στη­μέ­να, καὶ σᾶς καλῶ ὅλους ἀνε­ξαι­ρέ­τως, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς πι­στοὺς διὰ μέ­σου τῶν αἰ­ώ­νων καὶ τοὺς δι­ε­σπαρ­μέ­νους σὲ ὅλο τὸν κό­σμο ἀδελ­φούς μας Ὀρ­θο­δό­ξους, μὲ ὅση δύ­να­μη ἔχου­με μέσα μας νὰ ἀνα­φω­νή­σου­με

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!

Μετὰ πα­σχα­λί­ων εὐ­χῶν

καὶ πολ­λῆς τῆς ἐν Χρι­στῷ Ἀνα­στάν­τι ἀγά­πης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Με­σο­γαί­ας καὶ Λαυ­ρε­ω­τι­κῆς Νι­κό­λα­ος