Κυριακὴ Δ´ Λουκᾶ (Λουκ. η´ 5-15)

(11 Ὀκτωβρίου 2015)

Μὲ τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ξεκινᾶ ἡ κατηχητικὴ προσπάθεια καὶ διακονία τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ κύριο ἔργο της εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων. Μέσο ποὺ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ εἶναι ἡ κατήχηση τῶν πιστῶν, δηλαδὴ ἡ ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειάς της καὶ παράλληλα ἡ καλλιέργεια τῆς συνειδήσεως ὅσων θέλουν νὰ ἀποτελοῦν τὸ ζωντανὸ σῶμα Της μέσα στὴν ἱστορία.

Mέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ ζωντανὸς λόγος τοῦ Θεοῦ ἀδιάκοπα τροφοδοτεῖ ὅσους πεινοῦν καὶ διψοῦν τὴν εἰρήνη καὶ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νὰ διαβάζεται τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ κείμενο, προκειμένου νὰ καλλιεργήσει διαχρονικὰ τὴν ἱκανότητα τῶν ἀνθρώπων νὰ ἀκοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν πραγματώνουν στὴ ζωὴ καὶ στὴ καθημερινότητά τους.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν ὁ Χριστὸς χρησιμοποίησε παραστατικὲς εἰκόνες ἀπὸ τὴν ἀγροτικὴ ζωή, μὲ πρωταγωνιστὲς πρόσωπα ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν καλλιέργεια τῆς γῆς.

Ἂς προσέξουμε πόσο ὄμορφα, λιτὰ καὶ παραστατικὰ ἀρχίζει τὸ ἱερὸ κείμενο·

« Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ...».

Ἀμέσως μπροστά μας φαίνεται ἕνας ζωγραφικὸς πίνακας. Ἕνας γεωργὸς πηγαίνει στὸ χωράφι του, γιὰ νὰ τὸ σπείρει. Διαδικασία δύσκολη καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα ἐπίπονη. Ἡ ἀσχολία μὲ τὴ γῆ εἶναι ἔργο ἱερὸ καὶ ἡ σπορά της ἐπιστήμη, ποὺ ἀπαιτεῖ γνώση τῆς γῆς καὶ ἐμπειρία γιὰ τὴν ἐπιτυχία ἀπὸ τὴν ἐνασχόλησή της. Γι’αὐτὸ καὶ συνεχίζοντας ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρεται μὲ ἔμφαση καὶ λεπτομέρειες στὸ γεγονὸς τῆς διαδικασίας· «...καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό...». Τρεῖς συνεχεῖς ὁλοφάνερες περιπτώσεις ἀποτυχίας τοῦ κόπου τοῦ σπορέα. Στὴν τέταρτη περίπτωση ὅμως «... ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα..».

Ἡ ἀξία τῆς σπορᾶς εἶναι μεγάλη. Ἕνας μόνο μικρὸς σπόρος μπορεῖ καὶ κρύβει μέσα του τὴ δύναμη τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπὸ μόνος του φέρνει πολλα-πλάσιους καρπούς, γι’αὐτὸ ἀξίζει κάθε κόπος καὶ προσπάθεια.

Σπορέας εἶναι ὁ Χριστός. Σπόρος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Χωράφι ἡ ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου. Αἰώνιος καὶ μοναδικὸς γεωργὸς καὶ σπορέας τῆς ψυχῆς κάθε ἀνθρώπου, ὁ Κύριος. Μόνο ἡ περιγραφόμενη εἰκόνα τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς μπορεῖ νὰ ἀκουμπί-σει σήμερα τὴν ψυχή μας ἐλεύθερα καὶ ἀβίαστα χωρὶς νὰ χρειάζονται ἄλλα λόγια γιὰ βαθύτερη ἐρμηνεία τῆς παραβολῆς.

Ἂς δοῦμε ὅσους «... πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίσταν-ται», φωτογραφίζοντας ἔτσι ἕνα τύπο χριστιανῶν κάθε ἐποχῆς καὶ ἂς προβλημα-τιστοῦμε.

Ἡ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη, χαρακτηρίζεται γιὰ τὸν θρησκευτικό της ἀμοραλισμό. Δηλαδὴ γιὰ τὴν ἀδιαφορία καὶ περιφρόνιση κάθε ἔννοιας θείου καὶ ἱεροῦ μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἐπίκαιρη πραγματικότητα ἡ στάση χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι «πρὸς καιρὸν πιστεύουσι», δηλαδὴ εὐκαιριακὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ πιστεύουν καὶ αὐτὴ ἡ πίστη τους εἶναι ἐπιφανειακὴ καὶ πρόσκαιρη. Ἡ διάρκειά της ἐξαντλεῖται «ἐν καιρῷ πειρασμοῦ». Πειρασμοὶ ποὺ δοκιμάζουν τὰ ὅρια, τὸ βάθος, τὴν ποιότητα καὶ τὶς ἀντοχὲς αὐτῆς τῆς πίστεως. Πειρασμοὶ ἄπειροι, καθημερινοί. Πειρασμοὶ ὁρατοὶ καὶ ἀόρατοι. Ἰσχυροὶ καὶ μικρότεροι. Μέσα μας καὶ γύρω μας. Κάποιοι μᾶς ἐπιβάλλονται καὶ ἄλλους τοὺς κουβαλᾶ ἡ ψυχή μας.

Νὰ γιατὶ ἡ σπορὰ τῆς πίστεως εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο καὶ μαζὶ τὸ πιὸ μεγάλο ἔργο ποὺ καλλιεργεῖται στὴ γῆ τῆς ψυχῆς μας.

Νὰ γιατὶ ὁ Κύριος ὑπέδειξε νὰ προσευχόμαστε λέγοντας «...καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ...».

Οἱ πειρασμοὶ στὴ ζωὴ κάποτε γίνονται τόσο δυνατοί, ποὺ ξεριζώνουν τὴν πίστη ἀπὸ μέσα μας καὶ δὲν ἐπιτρέπουν στὸν ἱερό της σπόρο νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ καρποφορήσει.

Ἂς ἀγωνιστοῦμε, ἀδελφοί μου, μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ παραμείνουμε ἀμετακίνητοι στὴ πίστη μας, καλλιεργῶντας ἔτσι οἱ ἴδιοι τὴ γῆ τῆς ψυχῆς μας, ὥστε κάθε φορὰ ποὺ ὁ αἰώνιος Σπορέας σπέρνει τὸ σπόρο του, νὰ βρεῖ μέσα ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν δυσκολιῶν μας τὴν ἀγαθὴ γῆ τῆς διαθέσεώς μας, ποὺ θὰ καρπίσει γιὰ μᾶς καὶ θὰ πολλαπλασιάσει γιὰ ὅλους τὸν λόγο Του. Ἀμήν.

.